Thursday, June 25, 2009

वडील

निवडुंगाचा काटा कधी, कधी मायेचा कल्पवृक्ष
आशेचा दिपस्तंभ कधी, नेहमीच खात्रीचा वटवृक्ष
कोणाबध्दल बोलतोय मी? तुम्हीच कोड्यात पडलात
बोट धरून चालायला शिकवले..त्यालाच कसे विसरलात

चिमटा लकढून पोटाला, तुमच्या मुखी घास भरले
झुकले नाही कधी परिस्तिथिला, स्वाभिमानात जगले
स्वत:च्या इच्छा-स्वप्नांना शेवटी जिवंतपनी पेटवले
अंगणात वाढणार्‍या रोपट्यांना तळ्हातावर जपले

सुखी संसारासाठी ते क्षणाला काही तरी कमावत होते
तेव्हाच कधीही परत न येणारे क्षण ते गमावत होते
अंगणातल्या कळ्यांनीच त्यांच्या कष्टाचे चीज होणार होते
उमळलेली काळी पाहून एखादं स्वप्न पूर्ण होणार हॉट

कुठेतरी मनाच्या कोपर्‍यात त्यानाही एकटेपणा वाटत होता
खूप दूर जाताना त्यांच्याही पापण्या दाटत होत्या
फरक एवढाच होता की, त्यांच्या पापण्या ओलसर नव्हत्या
याचा अर्थ असा नव्हे की त्यांच्या मनात भावना नव्हत्या
:-अजय कोरपे

Thursday, June 18, 2009

कधीच नाही उमगले

कधीच नाही उमगले
नक्की असते काय प्रेम?
आगीत झोकणार्‍या पतंगासारखी
असते का अविवेकी झेप?

:- अजय कोरपे

कातरवेळी तिची शांत सावली

कातरवेळी तिची शांत सावली
आज वेगळीच भासत होती
ती जरी समोर होती
मात्र प्रियसी दिसत नव्हती
:- अजय कोरपे

माझ्या अंगणातला परिजातक

माझ्या अंगणातला परिजातक
केव्हाच सुकून गेला होता
तुझी आठवण करता करता
गंधही हरवून बसला होता
:-अजय कोरपे

दूर जाताना तुला काही देण्यासाठी

दूर जाताना तुला काही देण्यासाठी
माझ्याकडे काहीच शिल्लक नव्हते
म्हणूनच शेवटचे काही अश्रू
तुझ्याच साठी जपून ठेवले होते
:- अजय कोरपे

खळखळाट करणार्‍या झर्‍यासारखी

खळखळाट करणार्‍या झर्‍यासारखी
तू माझ्या जीवनात आलीस
आणि कधीही परत न येणार्‍या
लाटेसारखी कायमची निघून गेलिस
:- अजय कोरपे